Pişmanlık duymadan yaşamak, benim için, o an alabileceğim en iyi karar gibi hissettiğim sürece, aldığım herhangi bir kararla yaşayabileceğim anlamına geliyordu. Bunun gerçekte anlamı, hiçbir kararın kendiliğinden alınmadığıdır. Neredeyse herhangi bir şey yapabilmem veya söyleyebilmem için çok fazla düşünme, ruhsal arayış, araştırma ve merak etme gerekiyordu.
Bu da muhtemelen 12 yıl boyunca kötü bir ilişki içinde kalmamı açıklıyor.
Ayrıca, neden şu anda bile hayatımda “anlık” diye bir şeyin olmadığını açıklıyor. Önce bir plana, bir yedek plana ve bir sürü bilgiye ihtiyacım var. Çünkü emin olmam gerekiyor… bunun (ne olursa olsun) iyi bir karar olduğunu bilmek .
Ancak zamanla “pişmanlık yok” ifadesi çok farklı bir anlam ifade etmeye başladı.
Bu, hala kararlarımın sorumluluğunu almak ve aşırı düşünme tarzımı onurlandırmak anlamına geliyor, ama aynı zamanda başkalarının anlam veremediği yaptığım şeylerin sorumluluğunu da almak anlamına geliyor.
Bekar bir anne olmanın masraflarını nasıl karşılayacaksınız? Boşanmanın maliyeti ne olacak?
Sadece bir erkekle birlikte olmak için 400 milden fazla uzağa taşınmak istediğinden emin misin?
Kendiniz için çalışmak istediğinizi ne demek istiyorsunuz? Sabit bir maaş çekinin güvenliğinden vazgeçmeye hazır mısınız?
Seks hakkında mı yazıyorsun? Öyle bir şey mi var?!
Bu sorularda hiçbir zaman çok fazla yargılanma hissetmedim. Bunların gerçek bir endişeden kaynaklandığını fark ettim, ancak yine de beni sarstılar. Görüyorsunuz ya, kalbimde insanları memnun etmeye çalışan biriyim. Sevilmek veya en azından saygı görmek istiyorum; onaylanmayı arzuluyorum. Eğer sizi seviyor ve saygı duyuyorsam, buna daha da çok ihtiyacım var. Çok küçük yaşta onayın hem sevgi hem de onay için gerekli olduğunu öğrendim. (Öyle değil, ancak terapide bunun üzerinde çalışıyorum.)
Bugünlerde “pişmanlık duymadan” yaşamak aslında kendime ve kararlarıma inanmak, sezgilerimin neredeyse hiç yanılmadığını bilmek anlamına geliyor. Zor kararlar alabilir, cehennemden geçebilir ve diğer taraftan daha iyi bir şekilde çıkabilirim. Bu, bir seçim yapmanın, bir yöne gitmenin veya bir şeyler yapmanın daha kolay hale geldiği anlamına gelmiyor. Ve hata yapmadığım anlamına da gelmiyor – elbette yapıyorum. Sadece ne olursa olsun hayatta kalabileceğimi biliyorum.
Yani hayatımda zor bir ana yol açan bir karar aldığım için pişman değilim. Keşke o kısmı atlayabilseydim diye düşünüyor muyum? Elbette isterim. Ama oldu ve şu an olduğum kişinin bir parçası.
Daha sonra farklı şekilde yapacağım seçimler yaptım mı? Kesinlikle. Hepimizin başına gelir bu, en iyi olası kararı verdiğimizi düşündüğümüzde bile.
Her zaman zor şeyleri veya korkutucu şeyleri yapacak kadar cesur hissediyor muyum? Hayır. Bazen ilerlemek için yeterince cesur hissetmeden önce biraz çekinmem gerekiyor. Ama size küçük bir sır vereyim. Sadece yaklaşık 30 saniye cesur olmanız gerekiyor, bir karar vermek veya bir şey yapmak için yeterli bir süre. Sürekli cesaret gerekmiyor.
Pişman olmamak her şeyi mükemmel veya doğru yaptığımı düşünmekle ilgili değil. Benim için daha çok, mükemmel ve kusurlu olsun, aldığım kararlarla barışık olmakla ilgili.
Neden?
Basit, gerçekten. Deneyimlediğim her şey olmadan bugün olduğum kişi olamazdım – iyi ve kötü. Ve olduğum kişi ve dönüştüğüm kişiyle barışık durumdayım.